Απριλίου 17th, 2019 
Το 2ο βραβείο απονε
μήθηκε στις 14 Απριλίου 2019, στον μαθητή μας Ευθύμιο Ευταξία, της Α΄ Γυμνασίου, για το διήγημά του «Όλοι μπορούν να τα καταφέρουν», με το οποίο συμμετείχε στον 11ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης.
Στον ίδιο διαγωνισμό το σχολείο μας συμμετείχε επίσης με τους εξής δημιουργούς, μαθητές και μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου:
Κυριάκος Εδιάρογλου, «Ο Κωστής και η αγάπη του για τα σκυλιά»,
Δέσποινα Ηλιάδου, «Το όνειρο του Αλπ»,
Άλεξ Ιμπρούση, «Τα παιδιά πάνε στο φεγγάρι».
Επιπλέον, στον 7ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Εφηβικού Διηγήματος και Ποίησης ‘’Γρηγόρης Πεντζίκης’’, μας εκπροσώπησε η μαθήτριά μας, επίσης της Α΄ Γυμνασίου,
Θεοφανεία Εδιάρογλου, με το διήγημά της «Σελίδες Ημερολογίου».
Μπορεί να είχαμε μόνο μία σημαντική διάκριση, ωστόσο, αξίζουν όλα τα παιδιά τα συγχαρητήριά μας, γιατί η λογοτεχνική δημιουργία προϋποθέτει θάρρος έκφρασης και απαιτεί πνευματική ενέργεια και χρόνο.
Ευχόμαστε το παράδειγμα των «μικρότερων» μαθητών μας και ιδιαίτερα η αριστεία του Ευθύμη, να αποτελέσουν το ερέθισμα για τη συμμετοχή και άλλων παιδιών μας σε ανάλογους διαγωνισμούς.
Συγχαρητήρια στον Ευθύμη, στον Κυριάκο, στη Δέσποινα, στον Άλεξ και στη Θεοφανεία από όλους τους καθηγητές του σχολείου!
Συγχαρτήρια επιστολή προς τον μαθητή μας Ευταξία Ευθύμιο απέστειλε η Διευθύντρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Χαλκιδκής κ. Τσέκου Κατερίνα. Μεταξύ άλλων γράφει:
«Αγαπητέ Ευθύμη
Με χαροποίησε ιδιαίτερα η διάκρισή σου στο 2ο βραβείο στον 11ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης. Η βράβευσή σου για το διήγημα «Όλοι μπορούν να τα καταφέρουν» είναι επιβράβευση των προσπαθειών σου , επιβεβαίωση των ικανοτήτων σου και απόδειξη ότι κανείς δεν μπορεί να σε παραμερίσει και να παραγνωρίσει την αξία σου…. Συγχαρητήρια σε σένα τον ίδιο , αλλά και σε όσους σε στηρίζουν σε κάθε σου επιλογή!»
To διήγημα για το οποίο βραβεύτηκε ο Ευθύμης είναι το εξής :
ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ
Είμαι ο Αμιτάν, 12 ετών. Αυτή τη στιγμή είμαι στη σειρά 2 της γραμμής αφετηρίας με άλλους εφτά δρομείς. Είναι οι Εφηβικοί Αγώνες Στίβου της Περιφέρειας του Αιγαίου και περιμένουμε τον ήχο για να ξεκινήσουμε τον αγώνα των 100 μέτρων.
Τα δευτερόλεπτα θαρρείς και προχωρούν πολύ αργά, τόσο αργά που μπορώ να θυμηθώ όλη μου την πορεία ως εδώ.
Θυμάμαι τη μέρα που με ξύπνησε απότομα η μητέρα μου και μου είπε «Σήκω, παιδί μου, σήκω. Πρέπει να φύγουμε οπωσδήποτε από εδώ!». Επιβιβαστήκαμε σε ένα φορτηγό με πολλούς άλλους ανθρώπους. Κάπου μέσα στο πλήθος διέκρινα τον πατέρα μου. Φώναζε να κάνουμε γρήγορα, εγώ παρόλ’ αυτά, είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου· κλάματα μικρών παιδιών ακούγονταν, καθώς όλο και πιο αγχωτικοί γίνονταν οι πυροβολισμοί που, σε συνδυασμό με ουρλιαχτά τζιχαντιστών, έφτιαχναν τη χειρότερη ατμόσφαιρα. Ανέβηκα αγχωμένος στην καρότσα, πιάνοντας το χέρι της μητέρας μου.
Την επομένη, βρεθήκαμε μπροστά στη θάλασσα. Στριμωχτήκαμε σε μια φουσκωτή βάρκα μαζί με άλλους πολλούς. Πέρασε μια ολόκληρη μέρα αργά και βασανιστικά. Ξαφνικά ο ουρανός έγινε γκρίζος και σκοτείνιασε. Δυνατός άνεμος άρχισε να ταρακουνά τη βάρκα μας, που αναποδογύρισε και πέσαμε απότομα στα παγωμένα νερά της θάλασσας. Ήμουν πανικοβλημένος, πάγωνα από τα πόδια μέχρι το κεφάλι, ξέσπασα σε κλάματα, η μητέρα μου φώναζε μαζί με εμένα για βοήθεια… Ευτυχώς που μας είχαν δώσει σωσίβια πριν ξεκινήσουμε! Το μάτι μου διέκρινε ανθρώπους με κίτρινα γιλέκα να έρχονται με βάρκα προς το μέρος μας, ήταν διασώστες. Μας βοήθησαν να βγούμε στη στεριά και μας άφησαν σε έναν καταυλισμό προσφύγων. Η ατμόσφαιρα εκεί ήταν αποπνιχτική!
Αύγουστος μήνας ήταν όταν φτάσαμε στο νησί της Λέσβου και από τότε πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Ο μπαμπάς εργάζεται σε ένα εργοστάσιο παραγωγής λαδιού, ενώ την ίδια στιγμή η μαμά δουλεύει σε ένα σούπερ-μάρκετ, για να μπορούμε να πληρώνουμε τα βασικά μας έξοδα. Και οι δύο είχαν καλή δουλειά στην πατρίδα, δάσκαλος ο πατέρας σε δημοτικό και η μητέρα σε Γυμνάσιο. Το πείσμα δεν τους έλειπε για μια καλύτερη ζωή, γι’ αυτό δεν γκρίνιαζαν για την νέα τους δουλειά. Στόχος τους ήταν να επενδύσουν σε μένα, να είμαι εγώ καλά. Βρήκαμε κι ένα σπίτι με φθηνό ενοίκιο, αλλά με χάλια θέρμανση. Ήταν η μοναδική μας λύση, σπίτι πιο φθηνό δεν υπήρχε. Ξεκίνησα κι εγώ το σχολείο.
Ήμουν αρκετά αγχωμένος στην αρχή. Πίστευα πως θα έβρισκα παρέα, αλλά τα πράγματα πήγαν διαφορετικά. Την πρώτη μέρα είχαν έρθει και οι γονείς μαζί μου, για να με γράψουν στο τμήμα υποδοχής. Πολλά παιδιά έδειξαν ενδιαφέρον για μένα, ρωτούσαν για μένα, ρωτούσαν πώς καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ. Βρήκα κι έναν καλό φίλο, τον Μωάμεθ. Κι αυτός δέχτηκε πολλά χτυπήματα, ίδια με τα δικά μου, καθώς ξεκίνησε με την οικογένειά του από την ανατολική Συρία. Οι κοινές μας εμπειρίες μάς έκαναν να νιώθουμε ο ένας τον άλλον. Προσπάθησα να διευρύνω τις γνωριμίες μου, αλλά λίγα ήταν τα παιδιά που ήθελαν πραγματικά να γίνουν φίλοι μου. Θεωρούσαν πως είμαι επικίνδυνος και ότι μπορεί να τους κάνω κακό.
Σε γενικές γραμμές πήγαινα μέτρια στο σχολείο, τα ελληνικά ήταν μια καινούργια γλώσσα για μένα, με αποτέλεσμα να μου είναι δύσκολο να τη μάθω. Οι γονείς μου έλεγαν πως και χάλια βαθμούς να πάρω, δεν θα τους πειράξει τόσο πολύ. Όμως ήθελαν να μην ακούν παράπονα συμπεριφοράς από τους δασκάλους μου.
Όταν ήμουν στη Συρία, μου άρεσε να αθλούμαι. Αγαπημένο μου άθλημα ήταν το τρέξιμο και είχα άριστες επιδόσεις. Μια μέρα στο σχολείο, καθώς κάναμε γυμναστική, ο γυμναστής μας έβαλε σε αγώνα ταχύτητας. Ήταν η στιγμή που θα έδειχνα ποιος είμαι. Έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου και βγήκα νικητής. Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό! Είπα στους γονείς μου να γραφτώ στην τοπική ακαδημία στίβου, βρήκαν ενδιαφέρουσα την πρότασή μου κι έτσι, σήμερα, είναι η μέρα που εκπροσωπώ τον αθλητικό σύλλογο Αγιάσου στους Εφηβικούς Αγώνες Στίβου της Περιφέρειας του Αιγαίου.
Ένιωσα ενθουσιασμένος, όταν μου το ανακοίνωσε ο προπονητής μου. Το είπα σε όλη την τάξη πολύ περήφανα. Μεγάλο μου λάθος! Όλοι άρχισαν να κάνουν σχόλια «Σιγά μην κερδίσεις…», «Δεν είσαι και τόσο καλός…» και τέτοια. Στενοχωρήθηκα πολύ, όμως συνέχισα υπομονετικά και πεισματικά τις προπονήσεις μου. Κάθε φορά προσπαθούσα να γίνομαι καλύτερος, για να απαντήσω σε όσους με αμφισβητούσαν.
Ήμουν πολύ αγχωμένος, μόλις μπήκα στο στάδιο αντίκρισα χιλιάδες άτομα. Είπα στον εαυτό μου «Μπορείς να το κάνεις!». Σκεφτόμουν τους γονείς μου που έδιναν τόσο μεγάλο αγώνα και τους είχα ως πρότυπο αντοχής, αξιοπρέπειας και αυτοπεποίθησης.
Είναι ο τελικός των 100 μέτρων. Τα πόδια μου πιέζουν τους βατήρες…
Μπαμ! Το σήμα δόθηκε.
Φεύγω σαν αστραπή, δεν ξέρω τι γίνεται γύρω μου, το μόνο που βλέπω είναι η γραμμή του τερματισμού. Διασχίζω τη γραμμή χωρίς να ξέρω με ποια σειρά τερματίζω. Ακούω το όνομά μου. Τα κατάφερα! Κέρδισα! Θα ανέβαινα στην κορυφή του βάθρου!
Καταλαβαίνω, το νιώθω… Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, εγώ τα έχουμε καταφέρει! Για να πετύχεις τους στόχους σου, πρέπει να έχεις πείσμα. Δεν πρέπει να δίνεις σημασία στο τι λένε οι άλλοι για σένα, αλλά στο τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου.
